ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ - Η ΚΑΤΩΚΟΠΙΑ : ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ

Όταν μου ανατέθηκε από τον Πολιτιστικό Όμιλο ΔΟΞΑ-ΚΑΤΩΚΟΠΙΑΣ αυτή η παρουσίαση,ομολογώ ότι δείλιασα. Τι να έλεγα, και τι να θυμόμουν απο τον Ιερέα του χωριού μας.Ψυχανεμίστηκα,ανασκάλισα τον νού..κι όμως θυμόμουν...Στο Κατηχητικό,φωτεινός,ολοκάθαρος σαν το μαργαριτάρι στα θολά νερά ο λόγος του. Στους Γάμους, ολόγλυκια αγγελική η φωνή του....Κύριε ο θεός υμών στεφάνωσον αυτούς...Στα Κάλαντα,και στου φτωχού και στου πλούσιου η αγιαστούρα εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου κύριε...σε κάθε σπίτη,για κάθε ψυχή...
Και τέλος σε κείνη την ανεπανάληπτη λειτουργία στις 15 Αυγούστου 1974...τα δάκρυα του κυλούσαν κι έρεναν τον τελευταίο άρτο,αλμύριζαν το γλυκό κρασί,προϊδέαζαν για την μεγάλη συμφορά. Ναί με δάκρυα,πώς αλλιώς θα μπορούσε να μιλήσει στις φοβισμένες αυτές ψυχές, σ΄ανθρώπους της δουλειάς , του μόχθου,της αφτιασίδωτης ζωής,για την μεγάλη,την πικρή αλήθεια.

Οικονόμος Παπαχριστόφορος....ο Παπάφορης της Κατωκοπιάς.

Γεννήθηκε στις 22 Ιανουαρίου το 1926 και ανδρώθηκε σ'ένα καθαρά πνευματικό περιβάλον.Πατέρας του ήταν  ο Ιερέας Παπασωζόμενος και η μητέρα του η πρεσβυτέρα Χρυσταλλού Χατζηχαραλάμπους.Ο περίγυρος του τον προετοιμάζει για το σεπτό σχήμα με τα λόγια-΄ατε χαρτώθου τζιαι'ννα σε κάμουμεν παπάν-έτσι αραβωνιάζεται και νυμφεύεται την Ελένη , η οπία είχε σοβαρούς ενδιασμούς,αλλά στο τέλος πείσθηκε να γίνει πρεσβυτέρα.

Το 1952 εισέρχεται στην Ιερατική Σχολή και ως αριστεύσας σε έξι μόνο μήνες, στις 19 Ιουλίου 1952,χειροτονείται διάκονος.  
Στόχος του ήταν να παραμείνει διάκονος για αρκετό χρονικό διάστημα.Παρ'όλα αυτά αμέσως μετά το πέρας των σπουδών του, το 1955 ο τότε οικείος Μητροπολίτης Κυρηνείας Κυπριανός , του ανακοινώνει την πρόθεσή του να τον χειροτονήσει ιερέα. Ο Διάκονος Χριστόφορος αρνείται και προβάλλει θέμα ηλικίας, αφού δεν είχε ακόμα μπεί στα τριάντα, όπως όριζε ο εκκλησιαστικός νόμος.

Η απάντηση του Μητροπολίτη τον καθηλώνει.
-Δέν ειμ'εγώ που παραβαίνω τον νόμο αλλά η Πατρίς, Χριστόφορε...,φοβάσαι,.
Η απάντηση λακωνική....Όχι!!

Έτσι στις 21 Αυγούστου 1955 ο διάκονος Χριστόφορος ενδύεται το σχήμα του ιερέως σε κατανυκτική ατμόσφαιρα στο χωριό Χανδριά και στις 28 Αυγούστου 1955 συλλειτουργεί με τον πατέρα του για πρώτη φορά στην Κατωκοπιά.
Στη διάρκεια τησ εποποιίας 1955-59 αναπτύσσει απίστευτη απαναστατική δράση, ως κατευθείαν σύνδεσμος του Διγενή, ως τομεάρχης των χωριών Κατωκοπιάς, Φιλιάς,Κυράς και Μάσσαρι, αλλα και ώς πρωτοστάτης στην ίδρυση  της Χριστιανικής Ένωσης Γυναικών(Χ.Ε.Γ.) Κατωκοπιάς.
Μετά την Ανεξαρτησία συνεχίζει να ιερουργεί και το 1965, μετά τον θάνατο του πατέρα του,παραμένει ο μοναδικός ιερέας του χωριού μέχρι την μαύρη μέρα του Ξεριζωμού.
Πρώτο του προσφυγικό καταφύγιο, το χωριό Αγία Μαρίνα Ξυλιάτου, στη εκκλησία του οποίου ιερουργούσε για τρείς μήνες. Αργότερα μετατίθεται για 15 περίπου μήνες στον προσφυγικό συνοικισμό του Αστρομερίτη και τέλος ξενιτεύεται στην Αγγλία όπου ιερουργεί για πέντε ολόκληρα χρόνια ως προϊστάμενος ιερεύς στον Ορθόδοξο ναό του Μάντσιεστερ υπό τον επίσκοπο Θυατείρων.
Οικογενειακοί λόγοι τον ξαναφέρνουν στην Κύπρο όπου τοποθετείται ως ιερεύς στο χωριό Ακάκι. Στην διάρκεια της Ιερουργίας του στο Ακάκι λαμβάνει τον ιερατικό τίτλο του Οικονόμου.Πολλοί σύλλογοι και κοινότητες στις οποίες έδρασε το 1955-59 τον θυμούνται και τον τυμούν για την προσφορά του.
Θα ήταν για μάς μεγάλη παράλειψη, να μην ευχαριστήσουμε από καρδιάς τον Αιδεσιμότατο Οικονόμο Παπαχριστόφορο για την συνεχή παρουσία του σε όλες τισ εκδηλώσεις. Στις Λειτουργίες της προσφυγιάς,στις φιλανθρωπικές συγκεντρώσεις, στις γιορτές για την αειθαλή μας ομάδα Δόξα Κατωκοπιάς.

Ο Παπαχριστόφορος αφυπηρέτησε το 2009 και έκτοτε περνά μια ειηνική ,οικογενειακή Ζωή με την σύζυγο, την κόρη και τα εγγόνια του.

Πάτερ Χριστόφορε, σ'ευχαριστούμε που υπάρχεις στη ζωή μας. Είσαι για μας μια ηγετική μορφή,μια παρουσία που η σεπτή σκιά της μας αγκαλιάζει και μας ταξιδεύει εκεί ... στην όμορφη Κατωκοπιά...στης Εκκλησίες της Παναγίας της Χρυσελεούσας...

Στα βουβά καμπαναριά...που κάποια μέρα θα ξανααντιλαλήσουν..
Ναι...θ΄αντιλαλήσουν την Επιστροφή!!!!

κείμενο: Δέσπως Κόνιζου Λοϊζιά